anahtar

henüz hiç.
koca bir evrene hırsız girmiş.
ne yapacağını şaşırmış herkes.evde herşey var. artık yok. o kadar suçluyum ki. anahtar benimdi.
en son hatırladığım yer:masaüstü.
sonra..
günler geçer.biz bulamayız anahtarı.
sonra..
ev temizlenir sonunda.yine yok.
ama umursamayız.
herşey olduğu gibi devam eder olmaya.ben çıkar giderim evden.diğerleri sevişir,sonra diğerleri gelir.içerler de içerler.büyük ihtimal.
sabah olur.
herkes içmiş,sevişmiş,konuşmuş ve ihtimaline yer vermiyecek şekilde sakinleşmiştir.
sakince terk ederler düzlemi. ne yapacaklardı ki başka.
kimse kalmadı evde.
anahtar günlerdir yoktu.
hep evde arandı.
hiç akla güvensizlik gelmedi.
çünkü
herkes kendine o kadar güveniyordu ki..
ki.
burası hikaye:
çocuk içinde nefretle bakar cama.
"siktiiimin herifleri bütün gün tüttürüyorlar. amına koyacam onların!"
koy be canım koy tabi. nasıl ben koyuyorsam bütün gün yapamadıklarıma, edemediklerime..sende koy tabii..
üçgen evden kıllanıyorlar. kimbilir kaç gün oldu.mahalle burası. bunlarda mahallenin çocukları.
laf attılar oradan.
ama herifler bir tuhaf duruyor. herşeyleri alınacak gibi ama korktukları polis gibi.
"sikelim bunları!"
yaklaşıyor, diğerlerinin korkusunu kendine basamak görerek.
"adın ne?"
"şahin"
"polis mi sanıyorsunuz lan bizi, korkuyor musunuz yoksa?"
"yok abiiiii! ne korkçam!"
"ee var mı bir şeyler?"
"bonzai var abi ama ben bakmıyorum o işlere!"
"siiktir ulan!! ne kadarı ne kadar?"
"abii, 20 lik veriyorlar valla."
"getir bakalım tadına. al şunu!"

günler geçer..

tadına bakılmıştır herşeyin.
sikilmeye ve sikmeye müsait her şey.

evin içi:
"merak etmee.. bir sik olmaz!"

hal:

eve gelir. her şey gitmiştir. tüm para edenler.
anahtar günlerdir kayıp. çocuklar günlerdir buralardaydı.

onlara kötü davranmadık üstelik..